Bir kuş gördüm, çatıdan aşağı uçtu, havada aniden durdu, sanki neden uçması gerektiğini unuttu. Ben de böyle oldum, yolda yürürken birden durdum, yorgun olduğum için değil, nereye gideceğimi bilmediğim için. Etrafımda insanlar gelip geçiyor, herkes kendi yönünü biliyor gibi görünüyor, sadece ben yerimde duruyorum, etiketi düşmüş bir valiz gibi. Hayat boyunca insanın bir şeyler yapması, bir yere gitmesi gerekiyor. Ama ona neden gittiğini sorarsan? Birçok kişi de yanıt veremez. Derler ki, bu yapılması gereken, doğru olan, olması gereken.
"Peki bu 'şey' nasıl ortaya çıktı? 'Gereken' kim tarafından söylendi? Biz sadece sürü gibi gidiyoruz, sanki önümüzden itilen balıklar gibi, önümüzde bir kumluk bile olsa, yukarı doğru itiliyoruz. Bazen düşünüyorum, insanlar da belki 'olmaması gereken' bir şeylere sahip olmalı. Örneğin, bir ömür boyunca başkalarının belirlediği yolda yürümemeli, her zaman 'sorun değil' dememeli, kendi gözyaşlarını gizlememeli ve her şeyi anlıyormuş gibi davranmamalı. Bazı insanlar hayatları boyunca başkalarının beklentileri içinde yaşıyorlar, en sonunda kendileri hakkında bile hiç düşünmemiş oluyorlar. Hayatta en yalnız an, yanınızda kimse olmaması değil, kendinizi tanımıyor olmanızdır. Aynaya baktığınızda, tanıdık bir yüz görüyorsunuz ama içindeki kişiyle sanki hiç ciddi bir şekilde konuşmamışsınız gibi.
Yapmak istediği şeyler, korktuğu rüyalar, gizlice sevdiği biri, gerçekten kaybettiği şeyler, bunların hiçbiri senin için bilinmiyor. Ama insanlar böyle yaşıyor. Bazen unutur, bazen hatırlar, bazen kaçmak ister, bazen de ayrılmaya kıyamaz. Gökyüzünün değiştiğini, rüzgarın ve otların hareket ettiğini görüyorsun, bunun doğa olduğunu sanıyorsun, aslında bu senin içindeki manzaranın değişmesi. Üzgün olduğunda, ne kadar güneşli olursa olsun, soğuk hissediyorsun. Mutlu olduğunda, ne kadar yağmur yağarsa yağsın, aydınlık hissediyorsun. Yavaş yürümekten korkma, başkalarının hızlı koşmasından korkma. Nereden geldiğini unutmadan yürüdüğün sürece, yol her zaman devam edebilir. Mükemmel, büyük veya gösterişli olmak zorunda değilsin, ama kesinlikle gerçek olmalısın; sana ait olan acı, sana ait olan rüya, sana ait olan isim olmalı. Bu yeter.
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Bir kuş gördüm, çatıdan aşağı uçtu, havada aniden durdu, sanki neden uçması gerektiğini unuttu. Ben de böyle oldum, yolda yürürken birden durdum, yorgun olduğum için değil, nereye gideceğimi bilmediğim için. Etrafımda insanlar gelip geçiyor, herkes kendi yönünü biliyor gibi görünüyor, sadece ben yerimde duruyorum, etiketi düşmüş bir valiz gibi. Hayat boyunca insanın bir şeyler yapması, bir yere gitmesi gerekiyor. Ama ona neden gittiğini sorarsan? Birçok kişi de yanıt veremez. Derler ki, bu yapılması gereken, doğru olan, olması gereken.
"Peki bu 'şey' nasıl ortaya çıktı? 'Gereken' kim tarafından söylendi? Biz sadece sürü gibi gidiyoruz, sanki önümüzden itilen balıklar gibi, önümüzde bir kumluk bile olsa, yukarı doğru itiliyoruz. Bazen düşünüyorum, insanlar da belki 'olmaması gereken' bir şeylere sahip olmalı. Örneğin, bir ömür boyunca başkalarının belirlediği yolda yürümemeli, her zaman 'sorun değil' dememeli, kendi gözyaşlarını gizlememeli ve her şeyi anlıyormuş gibi davranmamalı. Bazı insanlar hayatları boyunca başkalarının beklentileri içinde yaşıyorlar, en sonunda kendileri hakkında bile hiç düşünmemiş oluyorlar. Hayatta en yalnız an, yanınızda kimse olmaması değil, kendinizi tanımıyor olmanızdır. Aynaya baktığınızda, tanıdık bir yüz görüyorsunuz ama içindeki kişiyle sanki hiç ciddi bir şekilde konuşmamışsınız gibi.
Yapmak istediği şeyler, korktuğu rüyalar, gizlice sevdiği biri, gerçekten kaybettiği şeyler, bunların hiçbiri senin için bilinmiyor. Ama insanlar böyle yaşıyor. Bazen unutur, bazen hatırlar, bazen kaçmak ister, bazen de ayrılmaya kıyamaz. Gökyüzünün değiştiğini, rüzgarın ve otların hareket ettiğini görüyorsun, bunun doğa olduğunu sanıyorsun, aslında bu senin içindeki manzaranın değişmesi. Üzgün olduğunda, ne kadar güneşli olursa olsun, soğuk hissediyorsun. Mutlu olduğunda, ne kadar yağmur yağarsa yağsın, aydınlık hissediyorsun. Yavaş yürümekten korkma, başkalarının hızlı koşmasından korkma. Nereden geldiğini unutmadan yürüdüğün sürece, yol her zaman devam edebilir. Mükemmel, büyük veya gösterişli olmak zorunda değilsin, ama kesinlikle gerçek olmalısın; sana ait olan acı, sana ait olan rüya, sana ait olan isim olmalı. Bu yeter.